Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ:ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΓΩ ΕΚΕΙ


Κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού μου, ακουγόταν η φωνή της μάνας μου: «Να προσέχεις. Κι ότι κι αν γίνει να έρθεις αμέσως σπίτι». Ήταν η πρώτη φορά που θα συμμετείχα σε μια τέτοια διαμαρτυρία και ήλπιζα η αγωνία της να μην επιβεβαιωθεί. Και πράγματι δεν συνέβη τίποτα απολύτως.

Φτάνοντας στην Πλατεία Συντάγματος, έμεινα άφωνη. Αλλιώς είναι να το βλέπεις στην τηλεόραση και αλλιώς να το ζεις από κοντά. Μικροί και μεγάλοι, κάθε ηλικίας ήταν εκεί. Για δεύτερη μέρα… εκεί. Κι όταν ξεκίνησε η βροχή δεν ήθελα με τίποτα να φύγω. Έβαλα την κουκούλα μου και έμεινα και εγώ εκεί μαζί με όλους τους άλλους. Τίποτα μέσα μου δεν μου φώναζε να φύγω. Κι όταν η βροχή σταμάτησε, χώθηκα μέσα στο πλήθος να φωνάξω και εγώ.

Είχα ένα χαζό χαμόγελο όλη την ώρα. Δεν είχα καταλάβει ακόμα τι γινόταν. Απλά άκουγα τα συνθήματα και συμμετείχα: «εεε οοο πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω ΟΥΣΤ»,  «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», «άντε γαμη…  άντε γαμήσου Πάγκαλε», «ου ου ου γαμώ το ΔΝΤ», « δεν θα πληρώσουμε, δεν θα πληρώσουμε», «κλέφτες κλέφτες».  Όσο για το βραβείο της ανοιχτής παλάμης, αυτό το δίναμε ευγενέστατα συνοδευόμενο από την εξής ατάκα: «πάρτε τα πουσταράδες».

Από ένα σημείο και έπειτα δεν χρειαζόταν να σκεφτώ καν το λόγο που γίνεται αυτό. Η εικόνα μίλαγε από μόνη της. Αγανακτισμένοι Έλληνες σε όλο τους το μεγαλείο. Κανένας Ισπανός δεν χρειάστηκε να μας ξυπνήσει. Ξύπνιοι ήμασταν απλά δεν ξέραμε πώς να το εξωτερικεύσουμε. Ο Έλληνας για να κάνει κάτι πρέπει πρώτα να το οργανώσει και μετά να κάνει ένα-ένα τα βήματα. Χθές δεν υπήρχε τέτοια οργάνωση. Ένα μήνυμα στο facebook, μία δημιουργία εκδήλωσης, ένα κλικ στο «θα παρευρεθώ» κι όλα είχαν πάρει το δικό τους δρόμο για το Σύνταγμα. Κανένα κομματόσκυλο, καμία όμαδα συνδικαλιστών δεν ήταν ευπρόσδεκτοι. Όλοι ήταν ουδέτεροι. Κατά τις 18.30 ένας έκανε το λάθος να υψώσει την σημαία κάποιου κόμματος. «Έξω έξω έξω», και την έκανε  με ελαφρά πηδηματάκια…

Τα στόρια της Βουλής ήταν κατεβασμένα, δυο, τρία παράθυρα να ήταν ανοιχτά. Και οι αστυνομικοί μπροστά στην πόρτα.  Αλήθεια πίσω από εκείνα τα στόρια, υπήρχε κανένας που να μας βλέπει και να σκέφτεται γιατί είμαστε ξανά εκεί; Ρητορική ερώτηση. Οι πολιτικοί  αυτού του τόπου νομίζουν ότι κυβερνάνε ζώα, όχι ανθρώπους. Εκπροσωπούν τον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο. Το μόνο που θέλουν είναι λεφτά, λεφτά κι άλλα λεφτά για να τα χώσουν στις πελώριες τσέπες τους. Αυτά τα γαμημένα τα λεφτά μας έφεραν σε τούτο το σημείο. Και τα μέτρα που μας επιβάλλουν και από αυτά λεφτά θέλουν να βγάλουν.

Δεν ξέρω αν έχουν πλέον τα πνευματικά προσόντα να διοικήσουν αυτήν εδώ την χώρα. Δεν ξέρω αν πρέπει να λέγονται πολιτικοί. Δεν ξέρω αν ακόμα αυτός που θέλει να λέγεται πρωθυπουργός της χώρας, έχει το δικαίωμα να μας εκπροσωπεί. Εγώ του το απαγορεύω. Δεν ξέρω αν οι καθημερινές φωνές μας στο Σύνταγμα θα έχουν αποτέλεσμα. Αισθανόμουν να φωνάζω σε ένα τοίχο από τούβλα, γιατί τούβλα έχει  έξω αλλά και μέσα. Ας αναλογιστούν λοιπόν αυτοί που θέλουν να το παίζουν εξουσία τι θα ακολουθήσει μετά τις φωνές και τις συγκεντρώσεις στις πλατείες της Ελλάδας. Δεν θα τους αρέσει η συνέχεια.

Ε.Π

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου