Κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού μου, ακουγόταν η φωνή της μάνας μου: «Να προσέχεις. Κι ότι κι αν γίνει να έρθεις αμέσως σπίτι». Ήταν η πρώτη φορά που θα συμμετείχα σε μια τέτοια διαμαρτυρία και ήλπιζα η αγωνία της να μην επιβεβαιωθεί. Και πράγματι δεν συνέβη τίποτα απολύτως.
Φτάνοντας στην Πλατεία Συντάγματος, έμεινα άφωνη. Αλλιώς είναι να το βλέπεις στην τηλεόραση και αλλιώς να το ζεις από κοντά. Μικροί και μεγάλοι, κάθε ηλικίας ήταν εκεί. Για δεύτερη μέρα… εκεί. Κι όταν ξεκίνησε η βροχή δεν ήθελα με τίποτα να φύγω. Έβαλα την κουκούλα μου και έμεινα και εγώ εκεί μαζί με όλους τους άλλους. Τίποτα μέσα μου δεν μου φώναζε να φύγω. Κι όταν η βροχή σταμάτησε, χώθηκα μέσα στο πλήθος να φωνάξω και εγώ.