"Κάθε βίαιη πράξη από έναν ενήλικο σε ένα παιδί αφήνει ένα συναισθηματικό σημάδι για όλη του τη ζωή, άσχετα από το πόσο σύντομη ή ελαφριά είναι αυτή η πράξη", ισχυρίζεται μερίδα ερευνητών. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί , ως έναν βαθμό, και από την προσωπική εμπειρία. Οι περισσότεροι από εμάς παραδεχόμαστε ότι οι πιο ζηρές και δυσάρεστες αναμνήσεις είναι εκείνες οι οποίες αναφέρονται σε στιγμές που πληγωθήκαμε από τους γονείς μας.
Μερικοί άνθρωποι βρίσκουν τόσο δυσάρεστη τη μνήμη τέτοιων γεγονότων που προσπιούνται ότι ήταν ασήμαντα, ή και αστεία. Θα διαπιστώσετε ότι χαμογελούν όταν περιγράφουν τι τους είχε συμβεί. Ωστόσο είναι η ντροπή και όχι η ευχαρίστηση που τους κάνει να γελούν. Αυτό συμβαίνει για την προστασία τους από τον τωρινό πόνο γι' αυτό και μεταμφιέζουν τη μνήμη των συναισθημάτων του παρελθόντως.
Μια έρευνα επάνω στην παιδική κακομεταχείριση που δημοσιεύεται από το Κέντρο Ερευνών Innocenti της UNICEF, βρίσκει ότι σχεδόν 3.500 παιδιά κάτω των 15 ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο από κακοποίηση ή παραμέληση στο βιομηχανικό κόσμο. Δύο παιδιά πεθαίνουν από κακοποίηση και παραμέληση κάθε εβδομάδα στην Γερμανία και την Αγγλία, τρία κάθε βδομάδα στη Γαλλία, τέσσερα κάθε εβδομάδα στην Ιαπωνία και 27 στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επιπλέον, πολλοί θάνατοι παιδιών δεν ερευνώνται σχολαστικά και υπάρχει ομοφωνία απόψεων ότι οι θάνατοι των παιδιών από κακομεταχείριση είναι κατά πολύ συχνότεροι από όσο δείχνουν τα επίσημα στοιχεία της κάθε χώρας.
Τί θεωρούμε όμως σήμερα με τον όρο "παιδική κακοποίηση";
Σύμφωνα με τον ορισμό που δίνει το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού, παιδική κακοποίηση καλείται ένα φαινόμενο κατά το οποίο ένας ή περισσότεροι ενήλικες προκαλούν ή επιτρέπουν να προκληθούν στο παιδί σωματικές κακώσεις ή συνθήκες στέρησης, ώστε συχνά να επιφέρουν σοβαρές διαταραχές σωματικής, νοητικής, συναισθηματικής ή κοινωνικής μορφής, ακόμα και τον θάνατο.
Όλοι ακούγοντας την όρο "παιδική κακοποίηση" σκέφτονται πάντα τις ακραίες μορφές του, τελικά, πόσοι γνωρίζουν ότι:
-Το μπούκωμα του παιδιού είναι ο πρώτος ψυχολογικός βιασμός του παιδιού; (Φανταστείτε έναν ενήλικο 3 φορές ψηλότερο από εσάς, να κρατά ένα κουτάλι και να το χώνει με το ζόρι στο στόμα σας!)
-η στέρηση αγκαλιάς
- άρνηση του διαλόγου
- η περιφρόνηση
- ο χλευασμός
- η αγάπη που δίνεται με όρους
- τα διπλά μηνύματα (για το ίδιο θέμα δίνονται δύο απαντήσεις που είναι αντιφατικές μεταξύ τους π.χ. στην ερώτηση του παιδιού, "να πάω να παίξω;" Η απάντηση να είναι: "Ναι, πήγαινε, μη σε νοιάζει που θα μείνω μόνος-η)
- η μείωση της προσωπικότητας του παιδιού
- οι καυγάδες μπροστά του
- η τιμωρία
- οι ακατάλληλες προσδοκίες
- το να μην του επιτρέπουν να κλαίει ή να θυμώνει ("οι άνδρες δεν κλαίνει" ακούμε συχνά να λένε στα τρίχρονα αγοράκια (!), ή "οι γυναίκες δεν είναι όμορφες όταν θυμώνουν", σε αντίστοιχης ηλικίας κοριτσάκια!)
Είναι μορφές ψυχολογικές κακοποίησης;
Χρήσιμα τηλέφωνα σε περιπτώσεις κακοποίησης:
Στο τηλέφωνο απαντούν παιδοψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί και εθελοντές. Ακούν τους προβληματισμούς των παιδιών όλο το 24ωρο και δέχονται καταγγελίες για παιδική κακοποίηση ή εκμετάλλευση.
Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.
Η γραμμή απευθύνεται σε γονείς, παιδιά, εφήβους, εκπαιδευτικούς, επαγγελματίες ψυχικής υγείας και γενικά σε οποιονδήποτε έχει ανάγκη συμβουλής, υποστήριξης, βοήθειας, σχετικά με θέματα για την ψυχική υγεία της οικογένειας.
Ώρες λειτουργίας γραμμής: Καθημερινά, 9:30 π.μ. έως 8:30 μ.μ., Σάββατο: 9:30 π.μ. έως 2:30 μ.μ.
115 25 Γραμμή Μαζί για το Παιδί
Δευτέρα έως Παρασκευή 9:00 με 17:00, χωρίς χρέωση
Οι κλήσεις στην 115 25 Γραμμή Μαζί για το Παιδί αφορούν:
Πληροφορίες - κατευθύνσεις και χειρισμό θεμάτων σχετικά με:
την ψυχική υγεία των παιδιών
την άσκηση βίας μέσα στην οικογένεια
παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο
παιδιά με ειδικές ανάγκες
Λήψη ανώνυμων και επώνυμων καταγγελιών για περιστατικά κακοποίησης ανηλίκων
Ε.Χ.
